مجموعه اشعار افسانه لعل میرزاده

افسانه لعل میرزاده:
زنده به گور شدگان

گاهی خلوت کن
با خودت
باخاطره هایت
با گذشته ات
آنجا که آجرهای چیده شده به روی هم سقف آسمان را کوتاه نکرده است
آنجا که نه ثروت، نه مقام، نه جایگاه کسی را بر دیگری، برتری نداده است
آرامگاه همه یک اندازه است و لباس همه یک رنگ و یک شکل...
آنچه متمایز می کند لهجه و ظاهر و تحصیلات و مقام نیست؛
آنچه متمایز می کند خوبیست، مهربانیست، سادگی و یکرنگیست...
خاطرات است...
سکوت است، مانند شب
سکوتی وهم انگیز
تلنگر است، مانند سیلی های روزگار
تلنگری عمیق...
جوان و پیر کنار هم ساکت، آرام... جاودان
شاید گاهی صدای خش خش جاروی رفتگر، خلوتت را بهم ریزد
شاید گاهی برای قران خواندن و طلب آمرزش صدایی بشنوی...
ولی باز هم کویر است، سکوتی چون سکوت کویر...
وقتی از دنیا بیزار شدی آنجا برو
جاییست چون چاه در بیابان...
و چه شلوغه خلوتیست...
گاهی بی بهانه به قبرها سر بزن
آنجا مثل سر زدن به بیمارهای جسمی و روانی و آسایشگاه، ساعت ملاقات ندارد...
ساعت کاری و غیر کاری ندارد...
روز تعطیل و غیر تعطیل ندارد...
روز برفی و بارانی ندارد...
هر وقت دلت گرفت برو
هر وقت تنها شدی برو
و گاهی، نه فقط به قبرستان ها، به قبرستان دلها سر بزن...
آنجا که نه سنگ قبریست، نه مرده ای، نه دفن شده ای...
فقط عزاداری ست
برای زندگانی که مرده اند
بی برگزاری روز هفت، روز چهل
بی مراسم
بی تسلی ،بی تسلیت
گاهی به قلب‌ها، سری بزنیم...

#مهربانو
#افسانه_لعل_میرزاده
@Rezafsaneh
@mojezeeshgh
@afsoonedelaram