مجموعه اشعار افسانه لعل میرزاده

 خواهر کوچکترم شعرهایش را روی بوم نقاشی می‌کاشت
نقاشی‌هایی که حرفی داشت برای گفتن
نقاشیهایش هم بوی کتاب می‌داد
آنقدر که با زمزمه‌ی کتاب‌های صوتی در گوشش قلم می‌زد
و با رنگ‌ها عشق‌بازی می‌کرد
قدش از همه‌ی ما بلند تر بود و مرا یاد آرزویم می‌انداخت
کتابخانه‌ای بزرگ که هر وقت کتاب خوب می‌خواستم خلاصه‌ی کتاب و نویسنده‌اش را می‌دانست
شبیه آرزویم بود
کتابخانه‌ای که با نردبان به او می‌رسیدم