مجموعه اشعار افسانه لعل میرزاده

روی دوش زمین سنگینی می کند

بار گناهان من و تو

و زمین می لرزد

نام این زلزله نیست

ترس است بر اندام زمین

آسمان می گرید

 نام این باران نیست 

اشک های آسمان است به حال من و تو

تا بشوید

تا بریزد از روی زمین

این گناهان من و تو 

آسمان می غرد

نام این صاعقه نیست

اعتراض است 

به دیدن صبح تا شب حال من و تو

گاه پاره ابری جلوی چشم خودش می گیرد

 نام این ابری شدن آسمان نیست

بی صبری ست

از دیدن اینقدر گناهان من و تو

و بیابان تنهاست

خوش به حالش

آزاد است 

نام این خلوت نیست

مکث زمان است

ترسویی ست

ترس از پیدایش انسان و عشق و گناه

...

هیچ کس من را دوست نداشت

هیچ کس صبر نداشت 

و خدا می دید

و سکوت

نام این صبر است

مهربانی ست عشق است

که خدا می بیند

که خدا می داند

باز صبر می کند  

مهربان است به حال من و تو